حـضـرت بـاقـر و حـضرت صادق علیهما السلام فرمودند: نزدیکتر چیزى که بنده بکفر دارد این است که با مردى عقد برادرى در دین بسته باشد و لغزش ها و خطاهاى او را شمار کند که روزى او را بآنها سرزنش کند.
ماجرای بودا و زن هرزه
بودا به دهی سفر کرد . زنی که مجذوب سخنان او شده بود از بودا خواست تا مهمان وی باشد. بودا پذیرفت و مهیای رفتن به خانه‌ی زن شد . کدخدای دهکده هراسان خود را به بودا رسانید و گفت: این زن، هرزه است به خانه‌ی او نروید.
بودا به کدخدا گفت: یکی از دستانت را به من بده، کدخدا تعجب کرد و یکی از دستانش را در دستان بودا گذاشت . آنگاه بودا گفت : حالا کف بزن
کدخدا بیشتر تعجب کرد و گفت: هیچ کس نمیتواند با یک دست کف بزند
بودا لبخندی زد و پاسخ داد: هیچ زنی نیز نمیتواند به تنهایی هرزه باشد، مگر این که مردان دهکده نیز هرزه باشند. بنابراین مردان و پول‌هایشان است که از این زن، زنی هرزه ساخته است!
روزی لقمان به پسرش گفت:
امروز به تو 3 پند می دهم که کامروا شوی.
اول اینکه سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری!
دوم اینکه در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی.
و سوم اینکه در بهترین کاخها و خانه های جهان زندگی کنی.
پسر لقمان گفت: ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم چطور من می
توانم این کارها را انجام دهم؟
لقمان جواب داد:
اگر کمی دیرتر و کمتر غذا بخوری هر غذایی که میخوری طعم بهترین
غذای جهان را می دهد.
اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی در هر جا که خوابیده ای
احساس می کنی بهترین خوابگاه جهان است.
و اگر با مردم دوستی کنی، در قلب آنها جای می گیری و آنوقت بهترین
خانه های جهان مال توست.
صحرا نوردی شرلوک هولمز
شرلوک هولمز کارآگاه معروف و
معاونش واتسون رفته بودند صحرا نوردی و شب هم چادری زدند و زیر آن
خوابیدند. نیمه های شب هولمز بیدار شد و آسمان را نگریست. بعد
واتسون را بیدار کرد و گفت: نگاهی به آن بالا بینداز و به من بگو
چه می بینی؟
واتسون گفت: میلیونها ستاره می بینم.
هولمز گفت: چه نتیجه میگیری؟
واتسون گفت: از لحاظ روحانی نتیجه می گیرم که خداوند بزرگ است و ما
چقدر در این دنیا حقیریم.
از لحاظ ستاره شناسی نتیجه می گیریم که زهره در برج مشتری است، پس
باید اوایل تابستان باشد.
از لحاظ فیزیکی، نتیجه میگیریم که مریخ در محاذات قطب است، پس ساعت
باید حدود سه نیمه شب باشد.
شرلوک هولمز قدری فکر کرد و گفت: واتسون تو احمقی بیش نیستی. نتیجه
اول و مهمی که باید بگیری اینست که چادر ما را دزدیده اند!
بله، در زندگی همه ما
بعضی وقتها بهترین و ساده ترین جواب و راه حل کنار دستمونه، ولی
این قدر به دور دستها نگاه میکنیم که آن را نمی بینیم
عشق واقعی
از لحظه ای که در یکی از اتاق های بیمارستان بستری شده بودم، زن و شوهری در تخت روبروی من مناقشه بی پایانی را ادامه می دادند.
زن می خواست از بیمارستان مرخص شود و شوهرش می خواست او همان جا بماند.
از
حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم است.
در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آنها آشنا شدم.
یک
خانواده روستائی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه
شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک،
شش گوسفند و یک گاو است.
در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و
هر شب مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با
آن که در اتاق بیماران بسته بود، اما صدایش به وضوح شنیده می شد. موضوع
همیشگی مکالمه تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد: «گاو و گوسفند ها را
برای چرا بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. درس
ها چطور است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود. بزودی برمی
گردیم...»
چند روز بعد پزشک ها اتاق عمل را برای انجام عمل جراحی زن
آماده کردند. زن پیش از آنکه وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و
درحالی که گریه می کرد گفت: « اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش.» مرد
با لحنی مطمئن و دلداری دهنده حرفش را قطع کرد و گفت: «این قدر پرچانگی
نکن.» اما من احساس کردم که چهره اش کمی درهم رفت.
بعد از گذشت ده
ساعت که زیرسیگاری جلوی مرد پر از ته سیگار شده بود، پرستاران، زن بی حس و
حرکت را به اتاق رساندند. عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. مرد از
خوشحالی سر از پا نمی شناخت و وقتی همه چیز روبراه شد، بیرون رفت و شب
دیروقت به بیمارستان برگشت. مرد آن شب مثل شب های گذشته به خانه زنگ نزد.
فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق تماشای او شد که هنوز بی هوش بود.
صبح
روز بعد زن به هوش آمد. با آن که هنوز نمی توانست حرف بزند، اما وضعیتش
خوب بود. از اولین روزی که ماسک اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و
شوهر شروع شد. زن می خواست از بیمارستان مرخص بشود و مرد می خواست او همان
جا بماند.
همه چیز مثل گذشته ادامه پیدا کرد. هر شب، مرد به خانه
زنگ می زد. همان صدای بلند و همان حرف هایی که تکرار می شد. روزی در راهرو
قدم می زدم. وقتی از کنار مرد می گذشتم داشت می گفت: «گاو و گوسفندها
چطورند؟ یادتان نرود به آنها برسید. حال مادر به زودی خوب می شود و ما برمی
گردیم.»
نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در
داخل تلفن همگانی نیست. مرد درحالی که اشاره می کرد ساکت بمانم، حرفش را
ادامه داد تا این که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: «خواهش می کنم
به همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحیش فروخته
ام. برای این که نگران آینده مان نشود، وانمود می کنم که دارم با تلفن حرف
می زنم.»
در آن لحظه متوجه شدم که این تلفن برای خانه نبود، بلکه
برای همسرش بود که بیمار روی تخت خوابیده بود. از رفتار این زن و شوهر و
عشق مخصوصی که بین شان بود، تکان خوردم. عشقی حقیقی که نیازی به بازی های
رمانتیک و گل سرخ و سوگند خوردن و ابراز تعهد نداشت، اما قلب دو نفر را گرم
می کرد.
منبع:http://dastanha.blogsky.com/
سلام
خیلی لذت بردم
وبلاگ پر محتوایی بود
یا حق
دوست عزیز سلام . وبلاگ خوبی داری و مطالب آموزنده ای گرد آوری کرده ای . موفق باشی